Στον τίτλο περιγράφεται με τρεις λέξεις η ιστορία μου. Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι πολύ εύκολα αυτή η δυσοίωνη εξίσωση θα μπορούσε να έχει βγάλει… άλλα αποτελέσματα αν έστω και ένας από τους ιατρούς ή/και λοιπούς λειτουργούς υγείας με είχε ενημερώσει για τους δυνητικούς κινδύνους («πρόληψη») ή είχε φροντίσει να αποκλείσει το τρίτο σκέλος («θρόμβωση») συνιστώντας θρομβοπροφυλακτική αγωγή ή και πολύ απλές και ανώδυνες εξετάσεις (υπερηχογράφημα τρίπλεξ) ή ακόμη απλούστερα το δεύτερο σκέλος της εξίσωσης («ακινησία»), συνιστώντας κάποιας μορφής κινητικότητα.
Μούδιασμα και πτώση
Αρχές Φεβρουαρίου 2016, και ενώ ήμουν όρθιος για αρκετά λεπτά στο ίδιο σημείο, μουδιάζει το πόδι μου χωρίς να το καταλάβω και, όταν προσπάθησα να κινηθώ, το πόδι δεν με κράτησε με αποτέλεσμα να σωριαστώ πάνω του. Το πόδι πονούσε στη συνέχεια και ήταν δύσκολο να το πατήσω. Η πρώτη σκέψη μου ήταν ότι πρόκειται για διάστρεμμα. Τότε ήμουν για ένα σεμινάριο στα Πόζαρ. Από αυτό το σημείο, η ευδαιμονία των λουτρών και της διαδικασίας του σεμιναρίου μετασχηματίστηκε σε μια αλυσίδα κακοδαιμονίας που τράβηξε σε βάθος χρόνου (σχετικό ποίημα που έγραψα τότε).
Κάταγμα στην περόνη
Την επόμενη ημέρα πηγαίνω στα επείγοντα γνωστού ιδιωτικού νοσοκομείου της Θεσσαλονίκης (κάνοντας χρήση της ιδιωτικής ασφάλειας) όπου διαπιστώνεται κάταγμα περόνης. Δεν μπαίνει γύψος, ούτε συνιστάται κάποια αγωγή, παρά μόνο πατερίτσες. Στην ερώτηση αν μπορώ να ταξιδέψω (να επιστρέψω με αεροπλάνο Αθήνα) η απάντηση είναι «ε, για μισή ώρα δεν πειράζει, αν ήταν μεγάλο ταξίδι θα σου κάναμε δύο ενέσεις για αποφυγή θρόμβωσης»). Αυτή ήταν και η μόνη φορά που άκουσα για θρόμβωση στην όλη ιστορία (μέχρι να φτάσει στο απροχώρητο).
Στο αεροπλάνο με αμαξίδιο
Καθώς ήμουν με πατερίτσες και ήταν αδύνατον να ανέβω σκάλες, η είσοδος στο αεροπλάνο έγινε με τον ειδικό ανελκυστήρα για άτομα με ειδικές ανάγκες. Η διαδικασία δεν ήταν και ιδιαίτερα ευχάριστη, καθώς σε μετακινήσεις και μανούβρες του αμαξιδίου υπήρξαν κάποιες επαφές του ποδιού οι οποίες ήταν επώδυνες.
Βέβαια στη δική μου περίπτωση η όλη διαδικασία ήταν με την ψυχή στο στόμα καθώς ήδη περίμενα μισή ώρα όρθιος με τις πατερίτσες έξω από το σπίτι (με μια αίσθηση ανάπηρου ζητιάνου και εγκατάλειψης) μέχρι ο φίλος που ήταν να με μεταφέρει στο αεροδρόμιο να βρει πού ήταν να αφήσει τα κλειδιά του σπιτιού στο οποίο με είχαν φιλοξενήσει (και ταυτόχρονα είχε πάρει και την τσάντα μου που είχε μέσα το κινητό κι έτσι δεν μπορούσα να του τηλεφωνήσω να δω γιατί αργεί) με αποτέλεσμα να φτάσουμε στο αεροδρόμιο μισή ώρα πριν την πτήση.
Επείγοντα με οίδημα
Δύο βδομάδες μετά το κάταγμα περόνης (και την ακινησία που επήλθε, δεν το πατούσα φυσικά και ήμουν με πατερίτσες) βλέπω το πόδι μου να πρήζεται πολύ από το γόνατο και κάτω μέχρι και τα δάκτυλα του ποδιού. Θορυβημένος, παίρνω ταξί και πηγαίνω στα Επείγοντα γνωστού ιδιωτικού νοσοκομείου της Αθήνας. Ο ορθοπεδικός, μετά τη λήψη ακτινογραφίας, μου λέει ότι το οίδημα ήταν «αναμενόμενο» και επιστρέφω σπίτι, όχι ακριβώς ήσυχος όμως, καθώς η αίσθηση του σώματός μου μου έλεγε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά.
Φυσικοθεραπευτής και «λεμφοίδημα»
Περνάνε ακόμη μερικές βδομάδες όπου το οίδημα υποχωρεί έως ένα βαθμό και γράφω σε έναν φυσικοθεραπευτή στον οποίο είχα ξαναπάει και είχαμε κάποια οικειότητα. Αναφέρω ότι έχω ακόμη οίδημα και ρωτάω αν θα έπρεπε να πάω σε κανένα ιατρό ή να πάω σε εκείνον (εν τω μεταξύ είχε έρθει ένας ακόμη ορθοπεδικός για επίσκεψη σπίτι, φίλος φίλου, ο οποίος απλά έκανε μια περίδεση στην πρησμένη ποδοκνημική). Ο φυσικοθεραπευτής μού λέει να πάω από εκεί. Κι εγώ έχοντας απαυδήσει από τους γιατρούς που δεν μου λένε και δεν κάνουν τίποτε για το θέμα του οιδήματος, ελπίζω κάτι να γίνει με τη φυσικοθεραπεία.
Μετά από 3-4 εβδομάδες φυσικοθεραπείας το οίδημα παραμένει. Ο φυσικοθεραπευτής βλέποντάς το αυτό αποφαίνεται ότι πρόκειται για «περίπτωση μετατραυματικού λεμφοιδήματος» και προτείνει τη χρήση κάλτσας λεμφοιδήματος για την οποία γίνεται ειδική παραγγελία αφού μου παίρνει τα μέτρα.
Έρχεται η κάλτσα, μου λέει να μην ανησυχώ και ότι σε 2-3 μήνες το πολύ θα περάσει. Οι μήνες περνάνε, περνάει και το καλοκαίρι και φτάνει φθινόπωρο. Επικοινωνώ για να με δει ξανά και δίνει ένα ραντεβού μετά από μια βδομάδα. Στο ραντεβού μου λέει ότι πρέπει να έχω κυκλοφορήσει 2-3 μέρες χωρίς κάλτσα για να δει πώς θα είναι το οίδημα (πράγμα που δεν μου είχε πει), οπότε ανανεώνεται το ραντεβού για επόμενη βδομάδα. Ξαναπηγαίνω την επόμενη και βλέπει ότι υπάρχει οίδημα και μου λέει ότι κανονικά το λεμφοίδημα σε έξι μήνες πρέπει να έχει φύγει. Όταν ρωτάω γιατί δεν έχει φύγει απαντά ότι η «βλάβη μπορεί να είναι μη ανατάξιμη». Καμία συμβουλή βέβαια, σε όλο αυτό το διάστημα, από τον φυσικοθεραπευτή για να δω γιατρό, ή να ενδιαφερθεί να ρωτήσει ιατρό για το περιστατικό.
Σε ορθοπεδικό… ξανά
Αποφασίζω τότε να πάω σε έναν ακόμη ορθοπεδικό (τον 5ο ή 6ο από τότε που ξεκίνησε η ιστορία). Ο ορθοπεδικός με παραπέμπει για μαγνητική και τρίπλεξ φλεβών κάτω άκρου. Το αποτέλεσμα του τρίπλεξ έδειξε εν τω βάθει φλεβοθρόμβωση σε όλο το μήκος του μηριαίου άξονα, δηλαδή μηριαία και ιγνυακή φλέβα.
Αφού δείχνω τα αποτελέσματα των εξετάσεων στον ορθοπεδικό, μου λέει ότι πρέπει να πάω σε αγγειολόγο.
Όταν ενημέρωσα τον φυσικοθεραπευτή ότι τελικά ήταν θρόμβωση, η απάντηση ήταν «κάλλιο αργά παρά ποτέ».
Αργότερα, διαβάζοντας τις κατευθυντήριες οδηγίες για την πρόληψη της φλεβικής θρόμβωσης στην ορθοπαιδική, διαπίστωσα ότι η συχνότητα της εν τω βάθει φλεβοθρόμβωσης για την περίπτωσή μου (μεμονωμένη κάκωση κάτωθεν του γόνατοs) κυμαίνεται από 10% έως 45%. Πράγμα που προφανώς αγνοούν πολλοί επαγγελματίες υγείας, πολλώ δε μάλλον οι φυσικοθεραπευτές.
Κάποιους μήνες αργότερα μάλιστα, επισκέφθηκα έναν άλλο φυσικοθεραπευτή, συστημένο από τον ορθοπεδικό, ο οποίος ήταν εμπειρότατος και είχε ένα μεγάλο κέντρο φυσικοθεραπείας, και για 10 λεπτά του έδινα στοιχεία να μαντέψει τι μπορεί να είναι το εμμένον οίδημα μετά από κάταγμα στο πόδι. Με καμία κυβέρνηση δεν μπορούσε να πάει το μυαλό του στη φλεβοθρόμβωση…
Η τέχνη των… υπερήχων
Ανοίγω παρένθεση εδώ για να αναφέρω ότι οι υπέρηχοι που χρησιμοποιούνται για διάγνωση αγγειακών προβλημάτων (τρίπλεξ) είναι μια ιδιαίτερη τέχνη και επιστήμη, η οποία εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τις ικανότητες του χειριστή. Στη δική μου περίπτωση επισκέφτηκα περί τους πέντε διαφορετικούς στη μέχρι τώρα… σταδιοδρομία μου και έτυχε να έχω ποικίλα αποτελέσματα. Π.χ. ο ένας έβλεπε θρόμβο στην ιγνυακή, τον οποίο δεν έβλεπε άλλος μετά από 10 ημέρες («η ιγνυακή καθάρισε») και στη συνέχεια να «επανεμφανίζεται» ο θρόμβος στην ιγνυακή μετά από 3 μήνες (από την τελευταία εξέταση), για να «ξαναεξαφανιστεί» στη συνέχεια μετά από έναν μήνα (από την τελευταία εξέταση) και να «ξαναεμφανιστεί» μετά από δύο μήνες (από την τελευταία εξέταση).
Τελικά την απορία μάλλον μου την έλυσε ο ειδικός υπερήχων αρ. 6 ο οποίος μου εξήγησε ότι σε σεβαστό αριθμό ατόμων (25% των ποδιών σύμφωνα με την μελέτη Duplicated popliteal and superficial femoral veins: incidence and potential significance) η μηριαία και η ιγνυακή ενδέχεται να έχουν σε όλο ή μέρος του μήκος τους δύο κλάδους. Στη δική μου περίπτωση υπήρχαν δύο κλάδοι τόσο σε μηριαία όσο και σε ιγνυακή όπου ο ένας είχε απόφραξη και ο άλλος ήταν εν μέρει ανοικτός με διαβαθμίσεις. Πιθανολογώ ότι όσοι «είδαν» ότι η ιγνυακή «καθάρισε», είδαν τον ένα κλάδο της (τον «καθαρό») και δεν είδαν τον έτερο.
Παρεμπιπτόντως, η ανάλυση της διάγνωσης και η ενδελεχής προσέγγιση του ειδικού που έκανε το τρίπλεξ αρ. 6 υπερείχε κατά πολύ από τους υπόλοιπους.
Μπορείτε να διαβάσετε τις γνωματεύσεις τρίπλεξ για να το διαπιστώσετε ιδίοις όμμασι.
Αγγειολόγος αρ. 1
Πηγαίνω λοιπόν στον αγγειολόγο (ας τον πούμε «αρ. 1») ο οποίος είναι και πανεπιστημιακός, και μου γράφει ενέσεις ηπαρίνης (Innohep 0,7 ml άπαξ ημερησίως), κρέμα Varisan για τα πόδια πρωί-βράδι, κάλτσες διαβαθμισμένης συμπίεσης κλάσης 2 και νέο τρίπλεξ σε 10 ημέρες καθώς και αιματολογικές εξετάσεις Δ διμερών και παράγοντα αντι-Χa. Του πηγαίνω τις εξετάσεις, τις κοιτάει, βλέπει ότι δεν υπάρχει καμία εξέλιξη στη θρόμβωση, και αυξάνει τη δόση του Innohep σε 0,9 ml. Εδώ να σημειώσω ότι το βάρος μου ήταν γύρω στα 70 κιλά.
Ενέσεις ηπαρίνης
Τις ενέσεις τις έκανα μόνος μου καθημερινά στην κοιλιά, και ήταν μια διαδικασία που έμοιαζε με διαλογισμό κάθε φορά, καθώς έπρεπε να υπερνικήσω τη βελονοφοβία μου. Μπορούσε να μου πάρει ακόμη και 10-15 λεπτά μέχρι τελικά να καταφέρω να την κάνω. Τελικά ο φόβος του θανάτου και μιας σοβαρής αρνητικής έκβασης μιας ασθένειας βοηθάει στο να υπερνικάει κανείς αρκετούς φόβους και να κάνει πράγματα που δεν φανταζόταν ποτέ ότι θα μπορούσε.
Παίρνοντας λοιπόν την αυξημένη δόση Innohep μπαίνω σε μια κατάσταση αδυναμίας συγκέντρωσης, ατονίας και ζαβλακομάρας. Κάτι σαν εναλλακτική κατάσταση συνειδήσεως που παρέπεμπε ελαφρώς προς τη… χλωρίδα. Ρωτώντας, διαπιστώνω ότι για τις αιματολογικές εξετάσεις που είχα κάνει θα έπρεπε να είχα πάρει την ένεση ηπαρίνης το πολύ 3-4 ώρες πριν για να είναι αντικειμενικά τα αποτελέσματα. Εγώ την είχα κάνει 16 ώρες πριν (τη συνηθισμένη ώρα, το απόγευμα) καθώς κανείς δεν μου είπε κάτι διαφορετικό (ούτε ο γιατρός, ούτε η γραμματέας του που συνέταξε το κείμενο παραπομπής, ούτε το διαγνωστικό κέντρο που ανήκει σε γνωστό όμιλο διαγνωστικών κέντρων). Και με βάση αυτά, τα μη αντικειμενικά αποτελέσματα, μου δόθηκε αύξηση δόσης που αρμόζει για άτομο των 100 κιλών και βάλε. Δηλαδή, δόση ελέφαντα. Να σημειώσω εδώ ότι υπερβολική δόση αντιπηκτικού μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα εξωτερική ή εσωτερική αιμορραγία (ακόμη και εγκεφαλική) που μπορεί να αποβεί έως και θανατηφόρα.
Xarelto και… ξερό ψωμί
Καθώς αυτή η κατάσταση κράτησε πολλές ημέρες, αναγκάστηκα, αφού μείωσα τη δόση στα 0.07 ml, να κόψω τις ενέσεις και να συνεχίσω με Xarelto (ριβαροξαμπάνη) το οποίο είχαν συστήσει δύο άλλοι γιατροί που είχα επισκεφθεί (αγγειολόγος αρ. 2 και πνευμονολόγος). Το πλεονέκτημα αυτού του φαρμάκου ήταν αφενός ότι δεν θα χρειαζόταν πλέον να κάνω ενέσεις, αφετέρου δεν θα χρειαζόταν αιματολογική παρακολούθηση του χρόνου προθρομβίνης (INR), πράγμα που είναι απαραίτητο με τα κουμαρινικά όπως η βαρφαρίνη και η ασενοκουμαρόλη η οποία είναι και γνωστότερη στην Ελλάδα (άγνωστο γιατί κάποιες χώρες έχουν τόσο διαφορετική προτίμηση στα κουμαρινικά). Διαβάστε και είναι καταπληκτικό άρθρο του Χρήστου Ντέλλου Xarelto και ξερό ψωμί; Νέα αντιπηκτικά σε καιρούς οικονομικής μαρμαρυγής για να δείτε τα παιγνίδια που παίζονται με τα φάρμακα. Παρεμπιπτόντως, κατά του Xarelto έχει υποβληθεί μαζική αγωγή στις ΗΠΑ (άνω των 20.000 ατόμων) για ελλιπείς προειδοποιήσεις σχετικά με τους κινδύνους του φαρμάκου. Επίσης, σε σχετική συγκριτική κλινική δοκιμή μεταξύ Xarelto και βαρφαρίνης (ROCKET AF), το Xarelto είχε λιγότερους θανάτους από αιμορραγίες διότι, όπως λένε, η συγκεκριμένη συσκευή της Alere (μια επίσκεψη στον ιστότοπο δείχνει ότι κάνουν… εθελούσια απόσυρση των συσκευών) που χρησιμοποιούνταν για τη ρύθμιση των επιπέδων της βαρφαρίνης στο αίμα των ασθενών (το λεγόμενο INR) ήταν ελαττωματική, με αποτέλεσμα οι ασθενείς να μην λαμβάνουν την ενδεικνυόμενη θεραπευτική δόση.
Αγγειολόγος αρ. 3 και έλεγχος θρομβοφιλίας
Αρχές Μαρτίου 2016, επισκέπτομαι τον αγγειολόγο αρ. 3, μετά από σύσταση γνωστού. Εκεί απλά επιβεβαιώνονται όσα ήδη γνώριζα από τους άλλους, ήτοι, ότι η έκταση της θρόμβωσης με απόφραξη μεγάλου τμήματος φλεβών και το γεγονός ότι κατάσταση δεν είναι εγχειρίσιμη. Επίσης, μου συστήνει να κάνω γονιδιακό έλεγχο θρομβοφιλίας 13 μεταλλάξεων για να δω αν έχω κάποια προδιάθεση έτσι ώστε π.χ. «να παίρνω αντιπηκτικά στο μέλλον όταν ταξιδεύω». Σύστησε μάλιστα και ένα διαγνωστικό κέντρο λέγοντάς μου να μιλήσω με τη διευθύντρια από μέρους του. Η τιμή, λέει, είναι 350 ευρώ αλλά είναι καλή, γιατί τα δημόσια δεν την κάνουν πλέον και την έκαναν με 500 ευρώ. Ποπό, σκέτο κελεπούρι, σκέφτηκα από μέσα μου. Τελικά, βρήκα στην ελεύθερη αγορά το πακέτο σε τιμή των 130 ευρώ (διαθέσιμο σε πολυάριθμα διαγνωστικά κέντρα, σε ένα μάλιστα, εκεί που πήγα τελικά, με την ίδια τιμή έκαναν έλεγχο 20 μεταλλάξεων), και όπως διαπίστωσα αργότερα, επισκεπτόμενος αιματολόγο, θα έπρεπε να είχα κάνει κάποιες άλλες εξετάσεις κατά πολύ σημαντικότερες, ήτοι, πρωτεΐνη C, πρωτεΐνη S και αντιθρομβίνη III. Ρωτώντας τον σχετικά με την πιθανή εξέλιξη της νόσου μου είπε ότι αφού δεν είχα ακόμη συμπτώματα δεν θα έχω και στο μέλλον.
Βαριά πόδια
Δύο εβδομάδες αργότερα ξεκίνησαν τα πρώτα συμπτώματα με «βαριά πόδια», ήτοι δυσφορία ή ακόμη και πόνο στο πάσχον πόδι. Από ό,τι έμαθα, τα συμπτώματα συνήθως κάνουν 6 μήνες με ένα χρόνο να εμφανιστούν από την οξεία φάση της θρόμβωσης, κι αν δεν εμφανιστούν σε 2 χρόνια, τότε είναι ελάχιστες οι πιθανότητες να εμφανιστούν στο μέλλον. Στην περίπτωσή μου είχαν περάσει 13 μήνες.
Xarelto και… στυτική δυσλειτουργία
Εντωμεταξύ, ένα άλλο φαρμακογενές (;) σύμπτωμα είχε εδώ και κάποιο καιρό ξεκινήσει να κάνει αισθητή την παρουσία του. Λίγες βδομάδες από τότε που ξεκίνησα το Xarelto, πρόσεξα δραματική αλλαγή στη λίμπιντο με πλήρη απώλεια ερωτικής διάθεσης (τι έβλεπα γυναίκα, τι έβλεπα ένα ωραίο τοπίο το αποτέλεσμα ήταν ένα και το αυτό) και συνυπάρχουσα στυτική δυσλειτουργία. Το αστείο ήταν ότι όταν ανέφερα το σύμπτωμα στους αγγειολόγους, με ρωτούσαν αν περιλαμβανόταν στις παρενέργειες του φαρμάκου. Όχι, όμως, δεν συμπεριλαμβανόταν. Βέβαια, καθ’ ό,τι νέο φάρμακο, η ιστορία έχει δείξει ότι πολλές φορές ξεφεύγουν της τεκμηρίωσης δυνητικές παρενέργειες. Αστείο πάντως, σκέφτηκα, από ό,τι είχα διαβάσει, μια δυνητική παρενέργεια του προηγούμενου φαρμάκου, των ενέσεων ηπαρίνης, ήταν ο πριαπισμός. Μάλλον έπαιξα και έχασα καθώς ούτε οι ουρολόγοι, κατόπιν ορμονικών εξετάσεων, είδαν κάτι που να δικαιολογούσε τα συμπτώματα (π.χ. η τεστοστερόνη ήταν διπλάσια από την τυπική για την ηλικία μου).
Για κακή μου τύχη τα εν λόγω συμπτώματα συνέπεσαν σε μια περίοδο όπου πήγαινε να διαμορφωθεί μια σχέση, την οποία αναγκάστηκα να τερματίσω καθώς πολλά επιμέρους συστήματα είχαν αρχίσει να… αποχαιρετούν. Περισσότερα στο Xarelto and erectile dysfunction.
Αφού πήρα το Xarelto για τέσσερις περίπου μήνες, το σταμάτησα μετά από συμβουλές αγγειολόγων σύμφωνα με τους οποίους ο θρόμβος έχει ασβεστοποιηθεί μετά από τόσο καιρό και τα αντιπηκτικά δεν ήταν σε θέση να τον επηρεάσουν. Έκτοτε, πέρασαν 12 μήνες από τη διακοπή της αγωγής, με τα συμπτώματα, αγγειολογικής και ανδρολογικής φύσεως, να επιμένουν.
Ασφάλεια υγείας
Κατά την πρώτη επίσκεψη στα επείγοντα με το κάταγμα πήγα σε συμβεβλημένο με την ασφάλεια νοσηλευτικό ίδρυμα. Δηλαδή, το νοσηλευτικό ίδρυμα παίρνει τα στοιχεία του ασφαλισμένου και πληρώνει απευθείας η ασφάλεια. Παρόλ’ αυτά, η ασφάλεια είχε… δυσκολία να αποζημιώσει τα αρχικά έξοδα φυσικοθεραπείας (που έγινε για την ανάκτηση κινητικότητας μετά το κάταγμα). Έπρεπε, λέει, να έχω δηλώσει το ατύχημα εντός 8 ημερών και μου ζήτησαν εξετάσεις, ακτινογραφίες, κ.λπ. που να αποδεικνύουν τη ζημιά για να αποζημιώσουν. Το αστείο είναι ότι όταν είχε ρωτηθεί ο ασφαλιστής αν πρέπει να κάνω δήλωση είχε πει ότι δεν χρειάζεται. Στη συνέχεια, η ασφάλεια είχε ακόμη μεγαλύτερη δυσκολία να κατανοήσει την… εκτεταμένη θρόμβωση μόνο στο πόδι του κατάγματος ως συνέπεια του κατάγματος (παρόλο που ο ορθοπεδικός που με παρέπεμψε για τρίπλεξ, και ο οποίος ήταν μέλος του μικρού δικτύου ιατρών της ασφάλειας, έγραψε ότι ήταν αδιάγνωστη επιπλοκή του κατάγματος, δηλαδή της ακινησίας που επήλθε ένεκα αυτού). Μου ζητάν λοιπόν να προσκομίσω πόρισμα αγγειολόγου/αγγειοχειρουργού ότι η θρόμβωση οφείλεται στο κάταγμα. Πηγαίνω σε αγγειολόγο δημόσιου νοσοκομείου και γράφει ότι «πιθανότατα» η θρόμβωση οφείλεται στην ακινησία που επήλθε συνεπεία του κατάγματος (έλα βρε αδελφέ, από τι άλλο να προέκυψε σε έναν υγιέστατο κατά τα άλλα άνθρωπο, χαμηλού βάρους, χωρίς θρομβοφιλίες, αποκλειστικά και μόνο στο πόδι του κατάγματος, με το άλλο πόδι σε άψογη κατάσταση, ξεκινώντας μάλιστα από το σημείο του κατάγματος, από τον αέρα που φύσαγε διαφορετικά στο άλλο πόδι;). Και σε αυτήν την περίπτωση, η ασφάλεια έχει μεγάλη δυσκολία να αποζημιώσει, αυτά τα λίγα μάλιστα, τα οποία είναι και εντός του ορίου αποζημίωσης ανά περιστατικό ατυχήματος.
Το αστείο της υπόθεσης είναι ο κοντόφθαλμος και διόλου… πελατοκεντρικός τρόπος αντίληψης της κατάστασης από την ασφάλεια. Αντί να την «πει» στους πανάκριβους παρόχους της οι οποίοι «έτυχε» να μην κάνουν εκτίμηση θρομβοεμβολικού κινδύνου και, στην περίπτωση του οιδήματος 2 εβδομάδες μετά το κάταγμα, να μην αποκλείσουν τη θρόμβωση με την ενδεικνυόμενη εξέταση, με αποτέλεσμα πολλοί άνθρωποι να πεθαίνουν ή να παθαίνουν σοβαρή και χρόνια ζημία (η οποία σε βάθος χρόνου μπορεί να επιβαρύνει δυσανάλογα την ασφάλεια με πιθανές εγχειρήσεις κτλ.), πιέζει τον πελάτη να αποδείξει ότι δεν είναι… ελέφαντας.
Τρέχουσα κατάσταση
Πρέπει να αποφεύγω την ορθοστασία και όταν κάθομαι να έχω το πόδι ανυψωμένο. Διαφορετικά, οι ενοχλήσεις και η δυσφορία στο πόδι γίνονται εντονότερες, είτε με τη μορφή του «βαριού ποδιού» στη γάμπα είτε με τη μορφή του πιο κοφτού πόνου της φλεβικής ανεπάρκειας σε διάφορες φλέβες που ανεπαρκούν. (Σπάνια, ευτυχώς, μπορεί να τύχει και –φλεβικής αιτιολογίας– κράμπα, όπου σε αυτές τις περιπτώσεις μπορεί να διαρκέσει ακόμη και μερικά λεπτά, κάνοντάς με να ουρλιάζω κυριολεκτικά από τον πόνο.)
Αυτό σημαίνει ότι δραστηριότητες της καθημερινότητας γίνονται δύσκολες, π.χ. να πάρει κανείς λεωφορείο, να πάει σινεμά ή εστιατόριο. Δεν μιλάμε φυσικά για ταξίδι, με λεωφορείο ή αεροπλάνο, και την πιθανότητα πέρα από τη δυσφορία, μιας επιθρόμβωσης, δηλαδή επέκτασης του θρόμβου με «χτίσιμο» πάνω στον ήδη υπάρχοντα.
Και σε αυτή τη φάση η μόνη σύσταση των γιατρών είναι να συνεχίσει κανείς να φορά τις κάλτσες διαβαθμισμένης συμπίεσης και να κινείται όσο μπορεί στο βαθμό που είναι υποφερτός ο πόνος, με την ελπίδα να αναπτυχθεί το παράπλευρο φλεβικό δίκτυο και να καλύψει μέρος των ανεπαρκειών.
Σε όλη αυτή τη διαδρομή, περίπου δύο χρόνια, είδα και διάβασα πολλά, ελπίζω τουλάχιστον αυτές τις εμπειρίες να βοηθήσουν κάποιους άλλους. Αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος που ασχολήθηκα με τη δημιουργία του παρόντος ιστοτόπου και το… ξεδίπλωμα της προσωπικής μου ιστορίας.
Αν έχετε κι εσείς δικές σας ιστορίες φλεβοθρόμβωσης ή/και πνευμονικής εμβολής, θα ήταν ευχής έργο να τις μοιραστείτε, π.χ. στέλνοντας το άρθρο σας για επώνυμη ή ανώνυμη δημοσίευση.